Hemelvaart Weekend 2022
Duitsland, Eifel: 26 tm 29 Mei georganiseerd door Ronald en Frank.
Het is een goede traditie om met Hemelvaart met een aantal leden van de Boxerclub er op uit te trekken voor een mooie meerdaagse rit. Ook dit jaar zijn we op pad gegaan.
Frank Bootsman en Ronald Muis zijn zo moedig geweest om de organisatie op zich te nemen. Verdere deelnemers zijn Louis Nieboer, Patrick Stork, Fons Wolters en ondergetekende.
Op Hemelvaartsdag zouden we met zijn allen verzamelen om 10 uur bij een Essotankstation bij Liempde. Dat iedereen er zin in had bleek al wel uit het feit dat we om half 10 al compleet waren. We konden niet wachten, maar Ronald was onverbiddelijk. 10 uur is 10 uur, en we vertrekken geen minuut eerder. Dan de tijd maar doden met koffiedrinken, slap ouwehoeren en kennismaken met Patrick, die voor de eerste keer met de boxerclub mee was. Hij wist ons te vertellen dat hij 1e eigenaar is van zijn RT. En dat is toch wel uniek.
Toen het dan eindelijk 10 uur was werden de motoren gestart. Het eerste uur nog over de snelweg. Er waren kennelijk meer mensen op het idee gekomen om met Hemelvaart iets leuks te gaan doen want we hebben een heel eind tussen de file door gekacheld.
Na nog een tussenstop bij een tankstation langs de A2 bij Born konden we eindelijk de snelweg verlaten. We volgden braaf onze voorrijder Ronald. Wiens Garmin hele eigen ideeën bleek te hebben over het eerste deel van de route. Nadat we ongeveer drie keer hetzelfde tankstation uit een ander perspectief gezien hadden kwamen dan eindelijk die mooie bochten waar we allemaal zo’n zin in hadden.
Ergens onderweg waarschuwde Patrick mij dat er een rits open stond van de tas die ik achterop had. Ik bedankte voor de tip, maar ging er vanuit dat dat niks uit maakte omdat ik toch nooit iets belangrijks in dat vak stopte……
Rond half 1 was het wel zo’n beetje tijd om een bakkie te doen en daarvoor zijn we gestopt bij Talentino in Margraten.Een restaurant dat gerund wordt door mensen met een psychiatrische of verstandelijke beperking. Bij de stop wilde ik mijn zonnebril verwisselen voor mijn gewone bril, en toen bleek dat ik die dag toch wel iets belangrijks in dat vak van mijn tas had…. bril weg. Aangezien ik een zonne- en gewone bril op sterkte heb en geen steek zie zonder, ben ik er toe veroordeeld om het hele weekend met mijn zonnebril rond te lopen. Maar goed, Barry Hay doet zijn hele leven al niks anders, dus dat moet goed komen.
Op het terras ontstond het idee om niet overal apart af te rekenen, en geld in een pot te storten. Louis wierp zich op als penningmeester en vanaf dat moment blijkt dat dit een uitstekend systeem is.
Gelukkig scheen de zon toch en konden we kort na deze tussenstop bij Slenaken de grens met Belgie oversteken. Voorrijder Ronald had er lekker de gang, en soepeltjes stuurden we een flink aantal mooie bochten door tot een plaspauze langs een bosweggetje in de buurt van Jalhay. Hier kwamen de Yoghurtsnoepjes tevoorschijn. Deze schijnen onlosmakelijk verbonden te zijn aan Hemelvaartweekeinden met de Boxerclub.
Aangezien er langs dit bosweggetje geen koffieautomaten stonden hebben we nog een tussenstop gemaakt Bij Bakkerij Fonk. De uitgebreide keus daar zorgde ervoor dat we met een goed gevulde maag onze reis konden vervolgen naar onze eindbestemming voor deze dag: Hotel Louis Müller in Bittburg.
Eenmaal aangekomen in Bittburg stuitten we op een wegomlegging. Aangezien we eigenwijze Hollanders zijn en we bij de meeste wegomleggingen gewoon langs de hekken kunnen en via de stoep erlangs probeerden we het toch. Toen bleek dat het toch echt niet ging, omdat we dan een trappetje op moesten, zijn we via wat omzwervingen toch in ons hotel aangekomen.
Na twee jaar Corona verwacht je een hoop gedoe met inchecken, maar niets bleek minder waar. Bij binnenkomst bleken we verwacht te worden. We kregen allemaal een envelopje met Gruppe Bootsman er opgeschreven en een pasje voor de kamer er in.
Vanaf dat moment gingen we door het leven als Gruppe Bootsman. Overeenkomsten met welke rechts extremistische terreurgroep dan ook ter wereld, berusten op louter toeval.
Enig klein minpuntje van het hotel is, dat er geen afgesloten of overdekte stalling voor de motoren was. De motoren moesten achter het hotel. We hebben de motoren goed verankerd aan elkaar en Patrick had zelfs een hoes voor over de motor.
Nadat we allemaal op de kamers opgefrist waren, hebben we gegeten in het hotel. En na een voedzaam maal en nog wat drank zijn we naar onze kamers vertrokken om een tukkie te gaan doen.
De kamers waren voorzien van rolluiken waardoor een goede nachtrust gegarandeerd was. Al had geloof ik nog niet iedereen dit door de eerste nacht. Ik heb in ieder geval prima geslapen. Bij het ontbijt had Fons een wat minder leuk bericht. Hij had problemen met zijn gehoor en dacht er over om naar huis te gaan. Gelukkig hebben we hem kunnen overhalen om het in ieder geval die dag te proberen. En besloot Fons te blijven. Bij het ontbijt kreeg ik ook nog een reservebril aangeboden door iemand die wel verstandig is. Helaas bleek ik daarmee ook niet goed te zien.
Een klein beetje regen weerhield ons er niet van om alle ketenen te verwijderen en weer lekker op stap te gaan. Tijdens de eerste rit ontstond er een min of meer vaste volgorde die we zo ongeveer het hele weekend volgehouden hebben. Ronald (rossi) muis werd van voorrijder voorop rijder. Hij verkende alvast alle bochten en reed vooruit. Als hij voorrijder Fons een poosje kwijt was stopte hij tot Fons weer in zicht was. Ik volgde Fons. Ronald wachtte steeds tot Fons en ik in beeld waren. En ik wachtte weer op Louis. Die kondigde met het acoustische (fantastisch, Helemaal back tot the seventies) signaal van zijn richtingaanwijzer ruim op tijd zijn komst aan. Louis werd dan weer gevolgd door navigatieloze Patrick. En hekkensluiter was Frank. Al met al heb ik dit ervaren als een prima systeem waardoor we gezellig samen op pad waren en iedereen toch zijn eigen tempo kon rijden.
Gelukkig zette de regen niet door. Niet in de laatste plaats omdat ik alleen een zonnebril had. En bij de eerste stop was zelfs een voorzichtig zonnetje zichtbaar.
Dat blijkt weliswaar niet helemaal uit deze foto. Maar we zien wel een fraai glooiend landshap We hebben gelukkig bij de Bakkerij van de Norma supermarkt lekker kunnen eten en drinken want we kwamen pas rond 13.30 de volgende eetgelegenheid tegen die open was.
Toen we stopten bij Hotel Sonnenhof voor een lekkere lunch bleek het gesloten te zijn. Gelukkig hadden we nog yoghurtsnoepjes, honingdropjes en ander snoepvoer.
Na de onvermijdelijke sanitaire verlossing in de struiken vol goede moed door naar een plek waar we wel een lekker broodje konden krijgen.
Rond half 2 werd dat een slagerij in het plaatsje Perl waar een heel gemoedelijke sfeer heerste. We konden gewoon aanschuiven aan een tafel waar al wat mensen zaten. Met goed gevulde magen hebben we onze route voortgezet Over fraaie Luxemburgse wegen. De rest van de route hebben we vooral genoten van het rijden. Er was niet zoveel open. Maar we hadden eigenlijk ook verder niets nodig.
We hebben nog wel wat tussenstops ingelast om de benen te strekken en/of te genieten van het uitzicht. Onder meer bij een ander verlaten restaurant. Volgens Google maps was dit Hostellerie La Vallee bij Hiefenach.
Al met al gewoon lekker relaxt genieten van het rijden en de omgeving. Zonder spectaculaire verhalen over noodreparaties. Alles bleef gewoon doen wat het moest doen. De Tye raps, duck tape en voorraad reserveonderdelen konden onder de buddy blijven en niemand hoefde zijn handen zwart te maken .Wat wil een mens nog meer.
We hebben de dag weer af kunnen sluiten met een goede maaltijd in het hotel. En Fons heeft gelukkig besloten om te blijven.
In de avond heeft een deel van ons nog een afzakkertje gedronken in de plaatselijke Griek in Bittburg. Toen de andere deel al hun mandje opgezocht had, ontstond het plan om te reserveren voor de volgende dag. Al met al een prima afsluiter van de dag.
Inmiddels zijn we aangeland bij dag 3. Bij het ontbijt overlegd over het wilde plan om niet de avondmaaltijd te nuttigen in het hotel maar bij de Griek.
Het was weliswaar erg fris, maar dat mag de pret niet drukken want het zonnetje scheen vrolijk. Na alle kettingen weer verwijderd te hebben kon Gruppe Bootsman weer op pad voor een mooie route.
Omdat er net als de vorige dag niet zo heel veel open was langs de weg, besloten we tot een vroege lunch bij Pizzeria Di Mario in Lutzerath. Het was er verder uitgestorven, maar de eigenaar was bereid om lekkere goulashsoep met brood voor ons te maken.
Hier konden we allemaal wel een poosje op teren. Zodat de volgende tussenstop om de benen te strekken niet perse bij een restaurant meer hoeft. Uiteraard wel met snoepjes en dergelijke.
Onze eerstvolgend stop met eten konden we daardoor tot 15.00u uitstellen. Dit werden frikadellebrötchen bij de bakkerij van een supermarkt. Wat toch altijd weer een culinair festijn is.
Na aankomst in het Hotel en ons opgefrist te hebben, zijn we gaan eten bij de Griek. Uiteindelijk was het alweer de laatste avond in Bittburg voordat we weer naar huis gaan om het harde leven weer voort te zetten. Het eten was uitstekend en omdat sommigen van ons er maar geen genoeg van konden krijgen hebben we de avond afgesloten met een afzakkertje in het hotel. En de Waardin proostte vrolijk mee.
Het verhaal vertelt niet precies of dat nu kwam omdat ze opgelucht was dat wij de volgende dag zouden vertrekken of dat ze het echt gezellig vond.
Op de zondagochtend konden we bij het ontbijt terugkijken op een zeer geslaagd Hemelvaartweekend en kwam de ceremonie van inpakken, afrekenen en olie peilen op gang.
Onze vooroprijder Ronald had de route andersom in zijn Garmin gezet, wat op zich wel leuke effecten gaf, maar echt opschieten deed het niet. Het duurde ff om dit op te lossen, en tot die tijd leidde Fons ons verder. Al met al, vooral genoten van de mooie wegen, en een paar schoonheidsfoutjes horen er nu eenmaal bij. Weliswaar wat regen gehad, maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben nog een tussenstop gedaan voor koffie in een plaats die gek genoeg niet terug te vinden is in mijn google maps tijdlijn.
Aan alles, en dus ook aan dit leuke weekend komt een eind. We hebben het afgesloten met een Heerlijke lunch bij Au Renouveau in het belgische Thimister-Clermont. Een aanrader. In een klein middeleeuws dorpje. Hierna zijn we allemaal onze eigen weg gegaan.
Tijdens de terugreis had ik nog wel ff een adrenalinemomentje met een hartslag van ongeveer 250 toen ik in een dikke wolkbreuk terechtkwam op een knooppunt vlak voor Dusseldorf. Het was zo’n stortbui waarbij je van het ene moment op het andere dus zo ongeveer niets meer ziet, en ik kan je vertellen dat je dan beter geen zonnebril kunt dragen. Maar gelukkig had een automobilist dit door. Hij bleef langzamer voor me rijden tot ik er in ieder geval weer wat meer zicht had, want die 2 achterlichten waren zo ongeveer mijn orientatie. Voorbij het vliegveld klaarde het gelukkig weer op. En kon ik weer wat vaart maken om op te drogen. Eenmaal thuis was ik zelfs bijna droog en kon ik met mijn reservebril op ook weer meer zien.
Al met al een heel geslaagd weekend en ik wil Ronald en Frank bedanken voor de organisatie, Louis voor zijn penningmeesterschap en eigenlijk iedereen voor hun gezelschap.
Nils van der Poel